Eg svinga inn på tunet og parkerte ved ein himmelblå Chevrolet Camaro ca. 1987, som passa godt til det eg snart skulle oppleva, sjølv om den berre skulle visa seg å være ein kulisse.
Eg hadde høyrt om stadens utstilling av gamle ting, men sidag eg mest hadde tenkt meg på loppemarknad, og mest av alt håpa å finna ein steikespade til erstatning for den som hadde knekt sist eg steika egg, styrte eg mot ein open låve full av ein masse gamle greier. Før eg kom inn mellom vhs-kassettar, gryter og danseband-plater, vart eg stoppa av ein tydeleg mannsstemme frå huset rett over tunet.
Först omvisning, senn loppis, var den kontante beskjeden.
Eg lydde, gjekk inn og helsa på mannen bak stemmen – ein vaksen mann med snurrebarter og namnet Mikael Bohlin – og følgde dei raske stega hans opp ei trapp til andre etasje.
Trappa var stengd halvvegs oppe, men då han trykte på ein brytar, heva veggen seg opp mot taket og trappa vart farbar opp til Bohlins stoltheit – hundrevis av gamle ølboksar frå bryggeri i heile verda, rare kart, tulledukke av Rütger Hauer sin alien-karakter i Bladerunner, ein tysk radio frå slutten av trettitalet, ferdiginnstilt på nazi-frekvensar, og ein masse anna frå hans private dingsboms-univers.
Ein tysk radio med hakekors.
Det einaste eg sjølv nokon gong har samla på, er ei kasse kastanjar, som stod litt for lenge og rotna under senga mi utover min åttande haust, og så, litt seinare, fire plastmodellar av krigsfly frå siste verdskrig, kjøpt som byggjesett i hobby-butikk og limt saman etter fattig evne og med lite tolmod (det var alltid små delar igjen i eska då eg trudde eg var ferdig).
Sjølv om Norge Rundt er det næraste eg har kome snurrepiperi- og raritetsuniverset, var Bohlins omvising ei oppleving. Den høgoktane gjennomgangen hans av smått og stort i utstillinga vart ei påminning om at personen bak samlinga kan væra minst like viktig som sjølve verket. Det går i eit vanvittig tempo, og fakta vert levert med ein slik presisjon at det er umogleg å ikkje bli med på ferda.
Dersom eg rosa ein spesiell ølboks, kunne han straks dra heile historia om akkurat den boksen – når og korleis han fekk tak i han, og krydra det med detaljer om personen som hadde sendt han.
På eit tidspunkt set mannen som fekk Grebbestads turistpris i 2018 seg framfor eit stort, illustrert verdskart med stader, personar og hendingar teikna inn, fortel at det er laga i Noreg, og viser både hukommelsen og forteljarevnene sine med miniførelesingar om både Benjamin Franklin, teikna inn på den nordamerikanske delen av kartet, og Sigurd Jorsalfar, som er markert med vikingskip for fulle segl austover i Middelhavet mot Jorsala, som Sigurd og hans samtidige kalla den heilage byen.
Først seinare får eg lov å besøkje loppemarknaden. Eg finn ingen steikespade, men fell for to vinylplater – ei med Alex Harvey Band og ei med svenske Nationalteatern, begge duplikat frå Bohlins private samling.
Han er kanskje berre ein kunnskapsmaskin utan nok estetisk sans til å like musikk, tenkjer eg. Men tanken skulle visa seg å vera fordomsfull.
Når eg skal betala, og det er Bohlin sjølv som tek betalt, bryt han plutseleg ut i klår og rein song, like engasjert som då han førelas om ølboksane.
Han syng seg gjennom alle versa til ei av låtane på Nationalteatern-plata, og fortel at han kan heile albumet utanåt, medan handelen stoppar opp og et par andre besøkande lagar ei lita kø bak meg. Eg tenkjer at Bohlin truleg kan fleire LP-ar utanåt enn berre denne.
Har du lese heilt hit, så lurer du kanskje på kvar Bohlins Loppis Kuriosa ligg?
Køyr 4,5 km sørover frå Grebbestad på Länsväg 163. Ta til venstre mot Tegneby. Køyr 510 meter og ta til venstre igjen inn grusvegen mot Halvorseröd. Dersom du etter eit par hundre meter ser eit fareskilt som indikerer ojämn väg, med ein tekstforklaring under skiltet, perfekt utført etter Trafikverkets reglar for skiltutforming, der det står Hela jävla vägen, så kan du slå deg til ro med at du er på veg til Loppis Kuriosa.
Åtvaring på svensk vis under Kvirr. Foto: Tellef Øgrim.
Vel ute i den normale, men litt kjedelege, verda igjen – med iskaldt påskeregn mot frontruta – vert kursen sett mot næraste KVIRR. Om du ikkje kjenner til fenomenet, så vert det halde ope i kunstnaratelier i heile nordre Båhuslen kvar påske, under fellesnemninga KVIRR, som står for Konstvandring i Ranrike, som igjen er det gamle norrøne namnet på kyst, hei og åkrar sørover frå Halden, norsk som det var fram til midten av 1600-talet.
Det står 81 kunstnarar på utstillingslista til kvirr.se, men etter Mikael Bohlins tour de force og så den nesten like fargerike og sprudlande kommunikative målaren Eva Bjørk, var eg mett. Bjørk er ein kraftfull kunstnar, om enn med eit anna blikk enn Bohlins raritets-briller. Med hennar eigne ord: «Jag står hemma i min lilla stuga och målar stort av smått og fascineras av naturens små under, som en torkad frökapsel, lönnlöv eller känslan av musik.»
No comments:
Post a Comment